Onze rollercoaster van zwanger worden en zwanger blijven

Onze weg om papa en mama te mogen worden van Javi heeft wel even geduurd. Daarom weet ik als geen ander dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden en ook nog eens te blijven. Hier ons verhaal…

Het begin

Daar gingen we dan… in november 2017 startte ons ‘avontuur’. Nadat ik lange tijd geen bloeding had, op naar de huisarts. Want, wat mankeerde er nu eigenlijk aan?

Allereerst werd mijn bloed getest of ik misschien niet al zwanger was, maar zoals ik al dacht, dat was niet zo. Op naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken of alles er wel goed uit zag. Ik weet nog goed dat de vrouw die de echo maakte vroeg: “Als je zwanger bent, is het kindje dan gewenst?” Ja, natuurlijk! Maar wat we al dachten werd vervolgens bevestigd. Geen teken van leven in mijn buik, maar gelukkig zag verder alles er wel goed uit. Maar wat nu dan?

Weer naar de huisarts. De volgende stap was Martijn laten testen en mijn bloed werd nog eens goed bekeken. En waar we eigenlijk helemaal niet vanuit gingen, gebeurde toch. Met mijn bloed was niets aan de hand. Superfijn! Maar bij Martijn was de uitslag een stuk minder goed. Onvruchtbaar was eigenlijk de conclusie. En ICSI (bijzondere vorm van IVF) was dan eigenlijk de enige optie zei de huisarts.

Jeetje, dat was wel even een klap… Maar zou het echt zo erg zijn met Martijn? Is daar helemaal niets aan te doen dan? Na wat speurwerk kwamen we al snel terecht bij geen alcohol meer drinken, nog gezonder eten en acupunctuur. Martijn begon daar dus direct mee.

Naar de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis

Van de huisarts hadden we ondertussen een doorverwijzing gekregen naar het ziekenhuis voor de fertiliteitsafdeling. De eerste afspraak die we daar hadden, was vooral weer het standaard onderzoek. Mijn bloed werd getest en ook Martijn werd weer getest.

Een paar weken later gingen we weer naar het ziekenhuis voor de uitslagen. Het zag er allemaal goed uit voor ons! Mijn bloed was goed en eigenlijk was er bij Martijn ook niets negatiefs meer te vinden. Ik kreeg een recept voor Clomid (een pilletje om de eisprongen iets beter te krijgen) en verder was het we zien jullie over een half jaar wel terug als het tegen die tijd nog niet gelukt is. Zo gezegd, zo gedaan. Maar na een paar maanden elke keer teleurstelling begonnen we toch weer aan onszelf te twijfelen.

Dus toch een gesprek aangevraagd met een andere arts. Wederom werd alles getest en wederom zag alles er meer dan goed uit. Ze kon enkel maar voor ons duimen, want met deze uitslagen moest en zou het wel goed komen.

Een verrassing

Na enkele maanden maakten we een afspraak om verder te kijken wat er mogelijk was om onze wens in vervulling te laten gaan. Die afspraak stond en daar waren we blij mee, maar toen gebeurde wat we totaal niet meer hadden verwacht.

Expres lang gewacht met testen of ik zwanger was, want ja die negatieve test, daarvan wisten we ondertussen wel hoe die eruit zag. Die achtbaan waren we ondertussen al zo vaak ingestapt. Dat ritje kenden we wel.

En ja hoor, een week later na de datum die had gekund, heel vroeg in de morgen een test gedaan. O, nou die zal ook wel weer witter dan wit blijven. Maar niets was minder waar! De test was positief! Wat een geluk en blijdschap! Het was ons gelukt in de laatste ronde van de medicatie. De wonderen waren de wereld dus niet uit.

Voor het eerst naar ons kindje kijken

Gelijk een mail naar de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis. We konden de afspraak die al stond laten staan en dan zouden we voor de eerste keer gaan kijken naar het kindje.

Eindelijk was het zo ver. We gingen naar het ziekenhuis voor de eerste echo. De afspraak voor ons liep uit, dus we bleven (on)geduldig wachten tot we aan de beurt waren. Tijdens het wachten liep er nog een man langs met twee Maxi-Cosi’s die waarschijnlijk een tweeling op ging halen van de geboorte afdeling. Dus ik maakte nog de grap: “Nou Martijn daar ga je dan!” Niet wetende dat…

Een tweeling?!

Yeah! We waren eindelijk aan de beurt. Grote hoop op een kloppend hartje. Want dat was nu natuurlijk de grootste angst. Dat die er niet zou zijn. Nou, dit ziet er goed uit zei de arts, maarre… dus wij, he wat is er aan de hand? Ehm, het zijn er twee! Wat???!!! Het werd even heel stil in de kamer. Twee kloppende hartjes. Het overviel ons enorm en aan de andere kant dachten we direct: Ok, dit gaan we doen! Kom maar op! Dat was even schakelen. Twee levende wezentjes in mijn buik. Hoe bijzonder!

Uiteindelijk redelijk aan het idee gewend de week erna nog een echo. En ook dit keer zag het er goed uit. Twee kloppende hartjes in de zevende week van de zwangerschap. Wauw! Wat bijzonder. De arts wenste ons heel veel geluk en liefde toe en vervolgens maakten we een afspraak in het geboortecentrum voor de termijnecho een aantal weken later.

Even een paar weekjes geen afspraken en wat rust. Dat was wel even fijn. En ondertussen droomden we verder over onze tweeling… en stelden we ons erop in dat we twee van die hummeltjes zouden krijgen.

De termijnecho

Daar kwam uiteindelijk toch ook weer de dag voor de termijnecho. Super! Vandaag zouden onze kindjes veel beter zichtbaar zijn en er al echt uitzien als hele kleine mensjes. Ik mocht gaan liggen en er werd gekeken naar de kindjes. Het eerste kindje werd bekeken en het zag er goed uit. We zagen het bewegen en het hartje was een feest om naar te luisteren. Dan naar kindje twee, maar al snel werd duidelijk dat dit wezentje met 9,5 week was gestopt met groeien.

Maar die andere doet het toch wel goed was eigenlijk het enige dat door mijn hoofd spookte. Ja, die doet het prima! Met een gek gevoel spraken we af dat we de week erna weer langs zouden komen voor een nekplooimeting.

En daar stonden we weer buiten. Aan de ene kant dolgelukkig omdat er nog een kindje leeft. Aan de andere kant heel veel verdriet omdat het andere kindje het niet meer doet. Met in ons achterhoofd wetende dat de natuur hiervoor heeft gezorgd en dat het kindje gewoon niet gezond was.

Toch weer positief verder…

Dit nieuws moest wel even een aantal dagen bezinken. Zo verdrietig omdat we eigenlijk in ons hoofd al papa en mama waren van twee kindjes. Maar we wisten ook dat het kindje niet gezond was en dat het mooi is dat de natuur dit zo doet. Na een paar dagen probeerden we dan ook de knop om te zetten door positief verder te gaan voor ons andere kindje. Die verdient tenslotte alle positiviteit en liefde!

Trots op ons kindje

Uiteindelijk kwam er een einde aan de lange week waarin we probeerden hoop te houden dat dit kindje het wel nog steeds goed deed en wat een opluchting toen alles erop en eraan bleek te zitten tijdens de echo. Een mooi kloppend hartje, een beweeglijk kindje en een boven gemiddeld goede nekplooi. Toen we na een paar dagen ook nog de goede uitslag binnen kregen van de combinatietest werd er plaats gemaakt voor trots. Nu al zo trots op dit wezentje! Hoewel het nog zo klein is.

De rest van de zwangerschap is voortreffelijk gegaan en met 37,5 week ben ik thuis in bad bevallen van Javi. Ons geluk! Ons wonder! En zijn broertje of zusje zullen we nooit vergeten.